Stany obniżonej odporności mogą być przejściowe lub delikatne, natomiast mogą również być niezmiernie istotnym zaburzeniem, zagrażającym bezpośrednio życiu chorego. Dziedziną medycyny zajmującą się schorzeniami odporności jest immunologia kliniczna, nabierająca w następnych latach szczególnie na znaczeniu.
Przejściowe ograniczenie odporności
Przejściowe stany obniżonej odporności dotykają każdego z nas, czasem wiele razy w roku. Dostrzega się jeszcze liczniejsze ich bycie, co związane jest przede wszystkim z nowoczesnym trybem życia. Bieg za pracą i pieniędzmi, złe żywienie, brak czasu na uprawianie sportów i trening sportowy, brak czasu na wypoczynek, ciągły stres – wszystkie te elementy niekorzystnie wpływają na funkcjonowanie układu odpornościowego (immunologicznego). •częstszymi dolegliwościami górnych dróg oddechowych,
•zwiększoną podatnością na rozmaite dolegliwości i zakażenia,
•ogólnym osłabieniem i uczuciem osłabienia.
Ogólne „zmęczenie” odporności społeczeństwa już teraz jest ważne przez specjalistów. W przyszłości iż to być duży kłopot. Zatem już dzisiaj winno się przedsięwziąć działania będące na celu poprawę sytuacji. W ochronie stanów przejściowych osłabień odporności zajmuje się:
•systematyczne uprawianie sportów lub regularny trening sportowy,
•prawidłową dietę – zbilansowana, wartościowa w mikro- i makroelementy, witaminy,
•zmniejszenie poziomu stresu, np. zajęcia i zabiegi relaksujące, regularny odpoczynek,
•prawidłową higienę snu,
•unikanie używek tj. alkohol, kawa, papierosy itp.
Zaburzenia/niedobory odporności
Poważniejsze spadki odporności, zazwyczaj o znanej etiologii, decyduje się schorzeniami lub niedoborami odporności. Stanami tymi zajmuje się dziedzina medycyny, będąca już oddzielną specjalizacją – immunologia kliniczna.
Niedobory odporności (immunopatie, defekty immunologiczne) są to takie stany, w jakich możliwość do odpowiedzi immunologicznej przeciwko patogenom chorobotwórczym jest osłabiona lub zupełnie zniesiona.
Niedobory odporności dzieli się na zdecydowanie rzadsze – zaburzenia pierwotne (genetyczne) i liczniejsze wtórne (nabyte).
Zaburzenia odporności dodatkowo dzieli się ze względu na wzrost kliniczny na:
•braki z przewagą defektu odpowiedzi humoralnej (zależnej od przeciwciał),
•niedobory z przewagą defektu odpowiedzi komórkowej,
•defekty mieszane.
Genetyczne (pierwotne) zaburzenia odporności
Genetyczne zaburzenia odporności stanowią grupę chorób, w jakich jest genetyczne źródło dysfunkcji układu odpornościowego. Dzieli się je na kłopoty z przewagą zniszczenia odpowiedzi humoralnej, komórkowej i złożone.
Do przykładów tychże chorób decyduje się m.in.:
•z defektem odpowiedzi humoralnej: agammaglobulinemia sprzężona z chromosomem X, deficyt IgA, pospolity zmienny deficyt odporności (CVID);
•mieszane: ciężki złożony deficyt odporności (SCID), deficyt fosforylazy nukleozydu purynowego (PNP).
Pierwotne niedobory odporności powszechnie idą w skład zespołów wrodzonych. Za przykład służą: zespół Wiskotta-Aldricha, zespół Blooma, zespół hiper-IgE, czy chociażby zespół Downa.
